Ne zaman bir Haneke filmi izlesem sarsılıyorum ve allak bullak oluyorum. Filmin bitmesi bir rahatlama hissi vermiyor, aksine daha da çok düşündürüyor ve düşündükçe daha da çok rahatsız ediyor. Bildiğiniz adamı duvara çarpıyor sanki Haneke'nin filmleri.
Geçen yılın en iyi filmi Beyaz Bant'tı benim için. Haneke'nin gerçekçiliği, etkileyiciliği ve bunların yarattığı pessimizm yine iliklerime kadar işledi Beyaz Bant'ı izlerken. Hiyerarşi, disiplin, saygı ve cezanın bir neslin üzerindeki etkisi; suçu, suçluluğu ve yavaş yavaş faşizmi doğurması muhteşem işlenmişti filmde. Bahsetmek istediğim belirli bir sahne yok filmden; ama papazın kızının cezaya çarptırıldıkta sonra bayılması ve oğlunun bir yandan ağlarken bir yandan da suratının aldığı nefret ve hınç ifadesi gerilimi tavan yaptıran, Haneke'nin ciddiyetini çok etkileyici bir biçimde hissettiren sahnelerdi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder